dr Andrzej Gierszewski
Muzeum Gdańska
Data publikacji 15:33
Konferencja prasowa. Nowe wydawnictwo o Ignacym Klukowskim
Przed wojną ziemianin z Kresów i utalentowany artysta. Po wojnie konserwator dzieł sztuki, m.in. Sali Czerwonej Ratusza Głównego Miasta i gdańszczanin. W 2020 r. dzieła i postać zmarłego w 1978 r. Ignacego Klukowskiego (herbu Korczak) przypomni wydana z tej okazji „Teka Gdańska”.
30 grudnia br., o godz. 12:15 zapraszamy do Wielkiej Sali Wety Ratusza Głównego Miasta na konferencję prasową poświęconą wydawnictwu o zapomnianym gdańskim artyście, organizowaną przez wydawcę Stowarzyszenie na Rzecz Edukacji Filmowej w Gdańsku. O Ignacym Klukowskim oraz nowej publikacji opowiedzą Jacek Borzych, Prezes Stowarzyszenia oraz Karol Klukowski, syn Ignacego Klukowskiego.
Publikacja ukazała się dzięki współpracy z Muzeum Narodowym w Gdańsku, Narodowym Muzeum Morskim w Gdańsku, Muzeum Gdańska, Muzeum Ziemi Puckiej, Towarzystwem Przyjaciół NMM w Gdańsku, Muzeum Flory i Fauny Morskiej i Śródlądowej w Jaworzu oraz Lithuanian Art Centre Tartle.
- Kiedy: 30 grudnia 2020 (środa), godz. 12:15-13:00
- Gdzie: Ratusz Głównego Miasta, Wielka Sala Wety, ul. Długa 46/47
- wejście przez przedproże od strony Długiej od 10:45
- Wstęp: zgłoszeni dziennikarze, max. 18 osób
- Rejestracja: Andrzej Gierszewski / 512 418 751
Harmonogram
- 12:15 – powitanie Waldemar Ossowski, dyrektor Muzeum Gdańska
- 12:20 – o Ignacym Klukowskim – Karol Klukowski, syn i spadkobierca
- 12:30 – o Tece Gdańskiej – Jacek Borzych, Prezes zarządu Stowarzyszenia na Rzecz Edukacji Filmowej w Gdańsku
- 12:40 – pytania i wywiady indywidualne
- 13:00 – zakończenie konferencji
IGNACY KLUKOWSKI (30 V 1908 Petersburg [?] / Łotowiany (Litwa) – 19 IV 1978 Gdańsk), malarz, rysownik, konserwator zabytków. Syn Karola (1874 – 18 IX 1952), inżyniera technologa, wicedyrektora w belgijskich zakładach metalurgicznych w Kamieńskoje na Zaporożu, i Anny z Szadziewiczów (1874 – 28 XII 1951), lekarza, absolwentów petersburskich instytutów.
Od 1919 roku mieszkał w Wilnie. W 1925 roku rozpoczął naukę na Zawodowych Dokształcających Kursach Rysunkowych Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków. Uczęszczał na zajęcia Mariana Kuleszy, Bolesława Jamontta, Tymona Niesiołowskiego. Od 1927 do 1932 roku studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Kształcił się w pracowniach Ferdynanda Ruszczyca i Ludomira Sleńdzińskiego, a w zakresie konserwacji zabytków u Stanisława Lorentza i Jana Borowskiego.
W latach 1932–1937 przebywał w Paryżu, studiował w École nationale supériere des beaux-arts i uczęszczał na kurs rysunku do szkoły Montparnasse 80. Brał udział w wystawach Grupy Artystów Polskich we Francji i ich Przyjaciół. Po powrocie utrzymywał się z malowania obrazów i z dochodów z własnego majątku ziemskiego. Okres II wojny światowej spędził w Wilnie i w pobliskim majątku Plikiszki. W czasie powstania warszawskiego zniszczonych zostało około 300 jego prac, przechowywanych w mieszkaniu ojca.
W sierpniu 1945 roku osiedlił się w Gdańsku. 7 IX 1945 uczestniczył w założeniu Związku Polskich Artystów Plastyków na Wybrzeżu. Od września tego roku uwieczniał na płótnie zniszczenia wojenne, następnie krajobrazy odradzającego się Gdańska. Przedwojenne obrazy i pierwsze gdańskie prace prezentował na indywidualnej wystawie we Wrzeszczu w maju–lipcu 1946 roku. Od 1947 wykonywał doraźne prace konserwatorskie zabytków. W 1949 roku został zatrudniony przez Pracownie Konserwatorskie przy Wojewódzkim Konserwatorze Zabytków do zabezpieczenia i konserwacji wystroju Sali Czerwonej Ratusza Głównego Miasta oraz innych prac konserwatorskich. Od 1 IV 1951 pracownik nowo powołanego Przedsiębiorstwa Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków na stanowisku konserwatora, następnie od lutego 1957 starszego konserwatora, w latach 1971–1975 główny konserwator. Brał udział w rekonstrukcji kamienic przy Długim Targu, między innymi w 1954 roku Złotej Kamieniczki.
Malował portrety, pejzaże, weduty, martwe natury, we Francji tworzył kompozycje realistyczne. Jego obraz Mnich został w 1936 roku nagrodzony złotym medalem na Salon des amis des arts de Seine-et-Oise w Wersalu. W późniejszych latach rozjaśnił paletę, tworząc w estetyce postimpresjonizmu. W okresie powojennym ważne miejsce w jego twórczości zajmowała marynistyka, weduty gdańskie, a przede wszystkim portret. Należał do utworzonej w 1946 roku Grupy Polskich Marynistów Plastyków. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Gdańska, Narodowego Muzeum Morskiego w Gdańsku, Muzeum Ziemi Puckiej im. Floriana Ceynowy w Pucku, Lietuvos meno pažinimo centro „Tartle”, w zbiorach instytucji Wybrzeża i prywatnych.
Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko, w rodzinnym grobie wraz z rodzicami i żoną (od 1938) Jadwigą z domu Wojciechowską (23 X 1907 – 1 XII 1981).
/biogram za Wojciechem Zmorzyńskim, źródło: gedanopedia.pl /
